Μ’ όνειρα και τσέπες άδειες,
μπάρκαρα, σαν το Θερβάντες,
στο καράβι του εχθρού,
είχα πιει κι είχα μεθύσει
κι η Ευρώπη είχε νικήσει
τις δυνάμεις του Κακού.
Μ’ αυταπάρνηση και πάθος
μπήκα μέσα, κατά λάθος,
μέσ’ στη ζάλη του ποτού,
μ’ άρπαξαν οι μουσουλμάνοι
και με ρίξαν μάνι – μάνι
δύο χρόνια στην Ψειρού.
Απ’ τα τόσα βάσανά μου,
ήρθε η ώρα να το δω,
το μυαλό είναι μαγεμμένο
κι άγνωστο το πεπρωμένο.
Αφού είδα πως, για μένα
δε θα έδινε η Ευρώπη
μια δεκάρα τσακιστή,
έμαθα ακόμα ότι,
πως, για κάθε Δον Κιχώτη,
η ελπίδα προνοεί.
Έτσι έγινε μ’ εμένα
κι απ’ τ’ Αλγέρι, κάποια μέρα,
με κουρσάρους και ληστές,
πέρασα τα Πυρηναία
κι απ’ την Ύδρα τη Λερναία,
βρέθηκα σε χώρα νέα.
Απ’ τα τόσα βάσανά μου,
ήρθε η ώρα να το δω,
το μυαλό είναι μαγεμμένο
κι άγνωστο το πεπρωμένο.
Πριν το όνειρό μου δύσει,
καταφθάνω στο Παρίσι,
μετανάστης, δυστυχώς,
μ’ άρπαξε ο Θερναρδιέρος
και με βάζει να δουλεύω
δέκα ώρες συνεχώς.
Έτσι, έχασα τα φρένα,
έχασα αυτό που λένε,
“χρονική προσαρμογή”,
εροβόλησα την Πίνδο
κι από τότε, είμαι τώρα,
μετανάστης στη ζωή.
Απ’ τα τόσα βάσανά μου,
ήρθε η ώρα να το δω,
το μυαλό είναι μαγεμμένο
κι άγνωστο το πεπρωμένο.
Το μυαλό είναι μαγεμμένο
κι άγνωστο το πεπρωμένο.
