Θυμάμαι ένα σπίτι δίχως στέγη και τοίχους
γεμάτο αίμα, γεμάτο πόθους νικημένους αστείους
Θυμάμαι ένα σπίτι που ράγιζε από αγάπη
όταν μέσα του ούρλιαζαν δολοφόνοι παλιάτσοι
Θυμάμαι ένα σπίτι που γιάτρευε την θλίψη μου
στη στοιχειωμένη του σιωπή
μα δε θυμάμαι, δε θυμάμαι
αν πέρασα ποτέ μου από `κει
Δε θυμάμαι, δε θυμάμαι
αν έζησα ποτέ μου μέσα εκεί
Θυμάμαι ένα σπίτι με βγαλμένες τις πόρτες
που σύχναζαν μέσα του οι ανίκανες ώρες
Ένα σπίτι μεθυσμένο απ’ τα χνώτα της νύχτας
να ζητάει στο σκοτάδι τη σκιά της αλήθειας
Θυμάμαι ένα σπίτι που γιάτρευε την θλίψη μου
στη στοιχειωμένη του σιωπή
μα δε θυμάμαι, δε θυμάμαι
αν πέρασα ποτέ μου από `κει
Δε θυμάμαι, δε θυμάμαι
αν έζησα ποτέ μου μέσα εκεί
