Χρόνια καρτερούσα τη ζωή μου να φωτίσω,
έφευγε ο καιρός μου σαν ποτάμι σκοτεινό.
Είπα να σταθώ στη στράτα σου να σου μιλήσω,
έπιασαν τα χείλη μου χαρούμενο σκοπό.
Θύμιζε τραγούδι η φωνή σου,
έσταζαν τα χείλη σου δροσιά,
μύριζε λουλούδι το κορμί σου
και στην πρώτη αφορμή σου
ήπια τη δροσιά απ’ το φιλί σου,
έχασα απ’ τα μάτια μου το φως,
έγινε ανάσα μου η πνοή σου,
ξέχασε το μέτρημα ο καιρός.
Χάθηκες μια νύχτα σαν σκιά μες στα σκοτάδια,
έγιναν οι μέρες πικραμένη συννεφιά.
Γέρασ’ ο καιρός τα κουρασμένα μου τα βράδια,
έγινε η ελπίδα μου αλύπητη ψευτιά.
