Τ’ Απρίλη Κυριακή, τα μάτια σου πιο ‘κει
να στέκομαι βουβά να τα κοιτάζω στη σιωπή,
μικρή αναλαμπή ολάκερη ζωή,
μπροστά μου ξεδιπλώνεται και με πονά πολύ.
Να φύσαγε ένας άνεμος
μέσα στα μάτια μου,
μπροστά μου να σ’ έφερνε
με τα κομμάτια μου.
Τ’ Απρίλη Κυριακή, αμέτρητα γιατί,
χωρίς να με ρωτήσουν μου άλλαξαν τη ζωή
βαθιά αναπνοή και πάλι απ’ την αρχή,
το όνειρο μες στ’ όνειρο να μη ξαναχαθεί.
Να φύσαγε ένας άνεμος
μέσα στα μάτια μου,
μπροστά μου να σ’ έφερνε
με τα κομμάτια μου
