Τ’ αστέρια δε χαθήκανε δεν έσβησε το φεγγάρι
η μοναξιά δεν είναι δρόμος να τον μετράς
κανένας δεν αγάπησε πιο πολύ απ’ όσο μπορούσε
κι ούτε κανένας έκρυψε τον ήλιο που κοιτάς
Τα κύματα δεν τσάκισαν τους τσακισμένους βράχους
τα σύννεφα δε φέρνουνε της λήθης το νερό
κανένας δε λυπήθηκε πιο πολύ απ όσο μπορούσε
κι ούτε κανείς κατάφερε ν’ αγγίξει το κενό
Τα δέντρα δε χαμήλωσαν τις ρίζες τους να νιώσουν
και λόγια δεν ακούστηκαν μες στη βαθιά σιωπή
κανένας μας δεν άντεξε πιο πολύ απ’ όσο μπορούσε
κι ούτε κανείς αγκάλιασε μια όμορφη ψυχή
