Τα βάσανά μου,
πληγώνουν την καρδιά μου
και μου μαραίνουν τη ζωή,
δεν μου ‘μεινε πνοή.
Σαν συλλογούμαι,
τα βράδια δεν κοιμούμαι,
γιατί με ζώσανε οι καημοί,
καθ’ ώρα και στιγμή.
Τι έχω φταίξει
και ποιος να με προσέξει,
στο κάτω κάτω της γραφής,
μανούλα μου θα δεις.
Ότι δε φταίω
και μέρα νύχτα κλαίω,
στα σίδερα της φυλακής
και θα με λυπηθείς.
Πέρασαν χρόνια,
άσπρα μαλλιά σαν χιόνια,
με γέρασε η φυλακή,
μανούλα μου γιατί;
Μες στο κελί μου,
θα λιώσει το κορμί μου,
ώσπου να βρω τη λευτεριά,
μανούλα μου γλυκιά.
