Δύση και ανατολή
το σπασμένο μου γυαλί
το κρατάω τρυφερά
Σ’ αγάπησα πολύ
κι ας μην είδες μια φορά
πως κι εγώ έχω φτερά
Να μην ξεχάσεις
εκεί ψηλά σαν φτάσεις
τον ήλιο σου να στείλεις
μες στα καλά νερά
Με χρώμα πορφυρό
ξεγελάω τον καιρό
τον κρυφό μου εραστή
Με την παλιά ενοχή
σε μιαν άλλη εποχή
που ‘χει πλέον ξεχαστεί
Εκείνο τ’ άστρο
απ’ του έρωτα το κάστρο
θα ρίχνει τη φωτιά του
μες στα καλά νερά
Σιγά να σηκωθώ
μην ταράξω τον βυθό
του Θεού σου τη σιωπή
Και με την Αθηνά
που ‘χει μάθει να πονά
μα ποτέ δε θα στο ‘χει πει
Το καλοκαίρι
πιασμένοι χέρι χέρι
θα χτίσουμε ένα σπίτι
μες στα καλά νερά
κι όταν νυχτώνει
στο άσπρο μας σεντόνι
ο κόσμος θα γεννιέται
για δεύτερη φορά
