Ήμουνα μόνος όταν ξέσπασε η μπόρα
και έγινα ένα μ’ όλα αυτά τα απομεινάρια
που για να ζήσουν προτιμούν αυτή την ώρα
αυτές τις ρούγες με τα κόκκινα φανάρια
Κρύφτηκα σε ένα υπόστεγο και κοίταζα
μπρος μου περνούσαν τρέχοντας
όλου του κόσμου οι ράτσες
και έβλεπα το κεφάλι όπου γύριζα
φρικτές, βρεμμένες, βρώμικες, ηδονισμένες φάτσες
Εκεί με είδε και με φώναξε κοντά της
φτιάχνοντας λίγο τα χρυσά της τα μαλλιά
αυτός θα είναι σκέφτηκε πολύ καλός πελάτης
για να `ρθει στην ερωτική μου τη φωλιά
Κάτι η φωνή της η βραχνή μου θύμισε στα στήθη
και ταραγμένος έτρεξα κοντά της μες στην βροχή
θαρρώ πως ήμουν ήρωας σε ωραίο παραμύθι
που για να σώσω πήγαινα κάποια μικρή φτωχή
Πλησίασα και ω Θεέ είδα πως ένα δάκρυ
απ’ τα γαλάζια μάτια της εκύλισε θολό
ήταν η πρώτη η μεγάλη μου η αγάπη
που κάποια νύχτα με είχε αφήσει μοναχό
ήταν η πρώτη η μεγάλη μου η αγάπη
που κάποια νύχτα με είχε αφήσει μοναχό
