Με τα κουρέλια σου έχω ντύσει μια ζωή
κι έχω σκεπάσει να μην φαίνεται η ψυχή μου.
Για να μην φαίνεται πως άνοιξε πληγή
και να την βλέπουν με το γέλιο οι διπλανοί μου.
Με τα κουρέλια σου έχω ντύσει μια ζωή.
Μα εσύ νομίζεις πως παράσταση θα κάνω.
Και πως θα ανέβω κάποια μέρα στη σκηνή
Και μ’ ένα ψεύτικο μαχαίρι θα πεθάνω.
Αυτά που βλέπεις για κουρέλια και γελάς
ήτανε κάποτε χρυσά και τα φορούσες
Μα όμως θέλεις όλα να τα σπαταλάς
έτσι κι αυτά μες στα σκουπίδια τα πετούσες
