Τα κροτάφια τ’ ασημένια που τα βάραινε η έννοια
μες στης νιότης μου την όμορφη αυγή,
δεν τ’ ασήμωσε ο χρόνος, μα τ’ ασήμωσε ο πόνος,
τα ξενύχτια κι η δική σου συλλογή.
Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά.
Μια ζωή τυραννισμένη κι απ’ το κλάμα ποτισμένη,
να τι κέρδισα από σένα, δυστυχώς,
στην ψυχή μου τα συντρίμμια, στο κεφάλι μου τ’ ασήμια
για ανάμνηση να τα ‘χω διαρκώς.
Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά
