Μοίρες κακές μας φέραν στ ‘αδιέξοδο,
καμιά χαρά στον κόσμο δε μας μένει,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής καραβοτσακισμένοι,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής καραβοτσακισμένοι.
Ήλιος για μας ποτέ δε γλυκοφώτισε,
γύρω, παντού, μας ζώνουν μαύρα φίδια,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής κουρέλια και σκουπίδια,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής κουρέλια και σκουπίδια.
Στα καπηλειά ζητάμε το φαρμάκι μας,
με το πιοτό τα βάσανα ξεχνούμε,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω,
που τη χαρά στο θάνατο θα βρούνε,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω,
που τη χαρά στο θάνατο θα βρούνε
