Τα όσα η μοίρα μου ‘γραφε
κι άλλος κανείς δεν ξέρει,
τα βρήκα μέσα στον καφέ,
τα διάβασα στο χέρι.
Ποτάμι βρήκα σκοτεινό,
μια σφαλιγμένη πόρτα,
κοράκια πάνω στο βουνό,
και φίδια μες στα χόρτα.
Μακάρι να ‘μουν σαν τα ζα,
που βόσκουν στον κάμπο,
γράμματα να μη γνώριζα,
μες στα μυστήρια να ‘μπω.
Μυστήρια τέτοια δε συμφέ ,
να ψάχνω δε συμφέρει,
φέρτε μου δεύτερο καφέ,
κι αλλάξτε μου το χέρι.
