Μια φορά, μες στων ανθρώπων τη βοή,
γνώρισα μια στιλπνή γυναίκα με διπλούς καημούς.
Πληγωμένη σε καιρούς σιββυλικούς,
ζητούσε μι’ αγκαλιά να μη φοβάται τους χρησμούς.
Της εδόθηκα με όρκους ιερούς
κι αυτή με είχε κάνει το δικό της γητευτή.
Με κοιτούσε μελαγχολικά και μου `λεγε
“Η τελευταία μου ευκαιρία είν’ αυτή”.
Μα ο άλλος μου εαυτός, ο πιο σωστός,
με εκδικήθηκε για τα τερτίπια τα παλιά.
Με συνείδηση και μνήμη χαλαρή,
χυδαία την απάτησα με μιαν εξωτικιά.
Δε με κοίταξε ποτέ απ’ τη στιγμή αυτή
και ούτε ρώτησε τα άλλα, τα γνωστά.
Χάθηκε από παντού και ξαφνικά,
μαζί με τ’ όνομά της που ‘λεγε συλλαβιστά.
Κι από τότε έχω χάσει την αφή˙
γι’ αυτό δε νιώθω πια καμιάς γυναίκας τους παλμούς.
Ώρες κάνω με τη λύπη συντροφιά
και θέλω μοναχά να βλέπω τρένα στους σταθμούς.
