Είναι κάτι δειλινά γκρίζα θλιμμένα
Που ξοδεύουν όνειρα ως την αυγή
Που με βρίσκει άλλοτε να τραγουδώ για σένα
Κι άλλοτε για τη γαμημένη μου ζωή
Εγώ αφέθηκα στων ημερών το γκρίζο
Για καιρό προσηλωμένος αδρανής
Ώσπου συνήθισα στο θλιβερό τοπίο
Ωσάν κάποια απόλαυση να έβρισκα κρυφή
Μα τα τραγούδια δε σώπασαν πότε
Λένε για τα ταξίδια που αναβάλλονται
Κι ότι αν θέλεις φεύγεις
Όποιος κι αν είν’ ο καιρός
Από όπου κι αν φυσάει ο άνεμος
Χαρακωμένος απ’ της νοσταλγίας τη λεπίδα
Τις νύχτες που τα φεγγάρια είναι μισά
Τα ίχνη μου σκεπάζονται απ’ τη σκόνη
Τη σκόνη που είναι το υλικό της λησμονιάς
Μα τα τραγούδια δε σώπασαν πότε
Λένε για τα ταξίδια που αναβάλλονται
Κι ότι αν θέλεις φεύγεις
Όποιος κι αν είν’ ο καιρός
Από όπου κι αν φυσάει ο άνεμος
