Τάλα, σταγόνα της βροχής,
Τάλα, ανήσυχο κολίμπρι,
μάρμαρο απ’ τα τυφλά βουνά και
νούφαρο πάνω στην οδύνη!
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
Ξένος βοριάς, διπλός βοριάς, και
με παγωμένα χέρια ανοίγει
καινούργιες όχθες για τον Έβρο,
να ’χει ο πατέρας της να πίνει.
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
Θα ’ρθει καιρός που θα γελάς και
από το γέλιο σου νιφάδες
θα πέφτουν απαλά στη μνήμη,
δίχως ν’ αφήνουν χαραμάδες.
Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.
