Ασάλευτο πνεύμα καστανά με την ασετυλίνη,
τέρμα Ιπποκράτους,
μπροστά σου περνάει ένας άνθρωπος
που ήταν δικός μου μια φορά.
Πιάσε δώσε του πριν πάρει το τρόλεϋ,
τέρμα Ιπποκράτους,
πέντε κάστανα χρυσά κι ένα μαύρο και ξερό,
μαύρο κάστανο που αν το πετάξει,
τέρμα Ιπποκράτους,
μέσ’ στην άσφαλτο θα βγει αιωνόβια καστανιά.
Ασάλευτο πνεύμα καστανά με την ασετυλίνη,
τέρμα Ιπποκράτους,
στα χίλια κλαδιά της καστανιάς
βάλε τάματα, ασήμια και φωλιές.
Την καρδιά του να ξυπνήσοουν τ’ αηδόνια,
τέρμα Ιπποκράτους
τα χαμένα μας τα χρόνια να κλάψει και να πει,
Πηλιορείτικο φεγγάρι που βγήκες,
τέρμα Ιπποκράτους
έναν όρκο που `χα κάνει σ’ εσένα πάτησα.
Και να χάσει, να ξεχάσει το τρόλεϋ, τέρμα Ιπποκράτους,
σαν τρελός, ταξί να πάρει και να ‘ρθει να με βρει.
Ασάλευτο πνεύμα καστανά με την ασετυλίνη,
τέρμα Ιπποκράτους,
μπροστά σου περνάει ένας άνθρωπος
που ήταν δικός μου μια φορά.
