Σε πλησιάζει δειλά
σαν ένα φίδι που εκδικείται
για να ‘ρθει λίγο κοντά σου
κάτι δικό σου που λείπει μιμείται.
Εσύ αμέσως τσιμπάς
το συμπαθείς λες και χρόνια το ξέρεις,
για τα δικά σου μιλάς
του δίνεις χώρο μα αυτό θα στη φέρει.
Τερμίτες που ροκανίζουν
τα πόδια μιας καρέκλας,
κάποιας μικρής κορυφής
με τον αέρα της ψεύτρας.
Και εσύ που είσαι παιδί
από ‘κεινα που ξέρουν να κλαίνε,
και την αλήθεια στους άλλους δεν λένε
πρόσεξε μην πικραθείς.
Μην τρελαθείς από αυτούς
απ’ τα αιχμηρά τους τα λόγια,
να ξέρεις ότι ο ήλιος βγαίνει στα υπόγεια
και τη ψυχή σου ν’ ακούς.
Και εσύ που είσαι παιδί
από ‘κεινα που ξέρουν να κλαίνε,
και την αλήθεια στους άλλους δεν λένε
πρόσεξε μην τρελαθείς.
