Τη λέγαν Λαρίσα, Λαρίσα γλυκιά,
την βρήκαν να γυρνάει στην Ομόνοια,
φτωχή, πεινασμένη, σαν στάχυα μαλλιά,
σαν της Ηπείρου, ήτανε, τα χιόνια.
Έλα γλυκιά Βορειοηπειρώτισσα,
δε θα ‘σαι πια σπουργίτι μόνο,
όπως κι εσύ, καρδούλα μου, τον γνώρισα
της προσφυγιάς, κι εγώ, τον πόνο.
Τη λέγαν Λαρίσα και μες στο χιονιά
κοιμότανε στα κρύα σκαλοπάτια,
δεν ήξερε τι είναι Χριστός, Παναγιά,
μα έκρυβε αγγέλους μες στα μάτια.
Έλα γλυκιά Βορειοηπειρώτισσα,
δε θα `σαι πια σπουργίτι μόνο,
όπως κι εσύ, καρδούλα μου, τον γνώρισα
της προσφυγιάς, κι εγώ, τον πόνο.
Τη λέγαν Λαρίσα, Λαρίσα γλυκιά,
την βρήκαν να γυρνάει στην Ομόνοια,
φτωχή, πεινασμένη, σαν στάχυα μαλλιά,
σαν της Ηπείρου, ήτανε, τα χιόνια.
