Σκοτάδι, αρώματα βαριά
κι η πανοπλία μου βροντά,
μόνος στον κόσμο μου εγώ
στου μύθου τα θολά σκαλιά
τη μπέρτα μου ανεμίζω.
Φεύγω το χάραμα για Δήλο
με του Ηφαιστίωνα το πλοίο,
μήνυμα δένω στο κατάρτι
ψάχνοντας του όνειρου το χάρτη.
Το σύννεφο στους ώμους μου,
μια μαγική φτερούγα,
σαν μεθυσμένος Σειλινός,
με πάει στη γη του Μίδα.
Βλέπω το μέγα άρχοντα,
σ’ ένα μεγάλο θρόνο,
να ψάχνει στα βιβλία του
πώς ξόδεψα το χρόνο.
Η εφηβεία μου, ρωτώ,
πόσες σελίδες πιάνει,
πόσες γραμμές της μένουνε να δω,
σαν πιτσιρίκι ως πότε θα ζω.
Φεύγω το χάραμα για Δήλο
με του Ηφαιστίωνα το πλοίο,
μήνυμα δένω στο κατάρτι
ψάχνοντας του όνειρου το χάρτη.
