Δε μιλάς, δε γελάς, δε φιλάς, δεν πονάς, δεν κουνιέσαι, δε γυρνάς,
με κοιτάς μ’ ένα βλέμμα ψυχρό, μ’ ένα βλέμμα ψυχρό
Τώρα εγώ τραγουδάω και μιλάω, και γελάω, σε φιλάω, σε πονάω, σε γαμάω, κουρασμένο μυαλό, κουρασμένο μυαλό
Κι όλα αυτά επειδή σε τρομάζει η επαφή, μ’ έναν που’ χει αισθανθεί
γιατί κρύφτηκες εκεί;
μα η γνώση μου είναι ενοχή, η γνώση μου είναι ενοχή
H ζωή σου μία τρύπα πέφτεις μέσα και χτυπάς,
δε μιλάς, δε γελάς, κανένας τρόπος για να βγεις,
όχι δεν πρόκειται να βγεις,
Μες το κελί σου ο αέρας χάνεται, πρήζονται τα μάτια σου μα πως ανασαίνεις,
ανασαίνεις;
Μη φοβάσαι μωρό μου ποτέ πια, μη φοβάσαι μη Ω! Μη φοβάσαι είμαι εδώ,
όπου κι αν πας θα’ μαι εδώ
Όταν έρχονται οι τοίχοι πάνω σου, ματώνει το κορμί σου από τον πόνο
Έχεις χάσματα στη σκέψη, το μυαλό σου πάει να σπάσει, αλλάζει το παρελθόν σου
Θετικό η παρουσία δίνει ο ένας στον άλλο την παρουσία του κι άλλο όταν μιλάς,
δε θα χαθείς
Θετικό η παρουσία δίνει ο ένας στον άλλο την παρουσία του κι άλλο όταν μιλάς,
δε θα χαθείς
Γιατί υστερία η ζωή μας βρωμερή και φριχτή χωρίς λόγο κανένα λόγο
Και φριχτή και πλαστή, σιχαμένη, τρελή, γεμάτη αμηχανία και πόνο
Χάνεσαι, χάνεσαι κι η μόνη ευκαιρία για να ζήσεις είναι να μιλήσεις,
να μιλήσεις.
Έλα και βγες και φώναξε τι είσαι, ποιος είσαι, γιατί είσαι, τι ζητάς,
με το θυμό που κρατάς, με το θυμό που κρατάς,
Να ανάψουν φωτιές στα κορμιά, στα κελιά, στα φτερά, στα μυαλά,
για όλα αυτά που δεν είπες ποτέ, που δεν είπες ποτέ
Θέλω ένταση την θέλω τώρα, τώρα αμέσως,
θέλω ένταση, την παίρνω τώρα, τώρα αμέσως.
Αρκετά!
