Πόσο φτώχυνες Αθήνα, πόσο φτώχυνες
που `χασες τα ωραία εκείνα χρώματα του χτες.
Έπηξες στη λιμουζίνα, Ευρώπη έγινες,
κι όμως φτώχυνες Αθήνα, όμως φτώχυνες.
Πού `ναι εκείνοι οι παπατζήδες
σκέτοι αρουραίοι,
της Ομόνοιας οι τύποι
γραφικοί κι ωραίοι,
οι απάχηδες κι οι μόρτες
του Μεταξουργείου,
γλαφυρές κι όμορφες νότες
του περιθωρίου;
Πού ‘ναι της πιάτσας τα μαμούνια
της μαγκιάς καμάρια,
μπότες με ψηλά τακούνια
και σφιχτά ζωνάρια,
κρυφοσπίτια με “μαμάδες”
και με θυγατέρες,
τα καφέ αμάν κι οι μάχες
για τις μπιραριέρες;
Πόσο φτώχυνες Αθήνα, πόσο φτώχυνες
Πού ‘ναι εκείνοι οι ραχατλήδες
μες στους καφενέδες,
από το πρωί ως το βράδυ
δέκα ναργιλέδες,
της οδού Αθηνάς οι ατσίδες
που βγάζαν λαβράκι
με φακή τρεις δαχτυλήθρες
κι ένα τραπεζάκι;
Πού ‘ναι οι κλασικές κοκότες
με τουπέ και γλύκα,
μέχρι το σαγόνι βέλο
κι ένα μέτρο πίπα,
ο βαρύς με το μπεγλέρι
και γυρτό τον ώμο
κι η τροτέζα που χωριάτες
ψώνιζε στο δρόμο;
Πόσο φτώχυνες Αθήνα, πόσο φτώχυνες
