Της αγάπης το μαντίλι
κέντησα με δυο σταγόνες αίμα,
έβρεξα τα δυο μου χείλη
κι ύστερα τραγούδησα για σένα.
Απ’ τα λόγια της αγάπης,
στο μαντίλι, που άφησες γραμμένα,
τα μισά ήταν για καλάθι,
τα μισά να τα κρατάς κρυμμένα.
Δεν το θέλω πια, μακριά μου πάρε το μαντίλι σου,
μην περπατώ, μην περπατώ στα ξένα,
αχ, τα λόγια της αγάπης ν’ άκουγα απ’ τα χείλη σου,
τα λόγια που ‘γραψες, τα μαγεμένα.
Της αγάπης το μαντίλι
το ρωτώ κι αυτό μου αλλάζει θέμα,
με τα χρόνια έγινε φίδι
μυστικά που κουβαλά στο δέρμα.
Δεν το θέλω πια, μακριά μου πάρε το μαντίλι σου,
μην περπατώ, μην περπατώ στα ξένα,
αχ, τα λόγια της αγάπης ν’ άκουγα απ’ τα χείλη σου,
τα λόγια που ‘γραψες, τα μαγεμένα,
αχ, τα λόγια της αγάπης ν’ άκουγα απ’ τα χείλη σου,
τα λόγια που ‘γραψες, τα μαγεμένα.
