Όσα είναι όλα τ’ αστρα τ’ ουρανού,
τόσους πόνους έχω μέσα στην καρδιά μου,
κι όπως τρέχουν τα νερά του ποταμού,
έτσι τρέχουν και τα μαύρα δάκριά μου,
κι όπως τρέχουν τα νερά του ποταμού,
έτσι τρέχουν και τα μαύρα δάκριά μου.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
Δεν εζήτησα απ’ τη ζωή πολλά,
μια μανούλα, μια αγάπη κι ένα σπίτι,
μα η μοίρα μου τα στέρησε κι αυτά
και με άφησε να ζω σαν τον αλήτη,
μα η μοίρα μου τα στέρησε κι αυτά
και με άφησε να ζω σαν τον αλήτη.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
Φεύγουν κι έρχονται τα χρόνια σα νερό,
μα δεν είδαν μια χαρά τα δυο μου μάτια
και κρατώ του μαρτυρίου τον σταυρό,
στης ζωής τα πονεμένα μονοπάτια,
και κρατώ του μαρτυρίου τον σταυρό,
στης ζωής τα πονεμένα μονοπάτια.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
