Της ψυχής μου τα λούσα
το πρωί τα φορούσα
και το βράδυ σου τα `δινα φως μου.
Γιατί αν θέλεις να δίνεις
στο μηδέν δε θα μείνεις
μες στο άπειρο τούτου του κόσμου.
Σαν δυο κόκκινα χείλια
της ζωής μου κειμήλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του έρωτα μου τα μίλια
των βυθών τα κοχύλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του ουρανού μου τους θόλους
τους ορίζω πια όλους
στέγη να `χουν τα μαύρα σου μάτια.
Κι όταν φέγγουνε τ’ άστρα
της καρδιάς σου τα κάστρα
θα με πάρουν στα μπρος τα δωμάτια.
Σαν δυο κόκκινα χείλια
της ζωής μου κειμήλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
Του έρωτα μου τα μίλια
των βυθών τα κοχύλια
πάρ’ τα όλα και κράτα τα όλα.
