Να `χαμε δυο κάμπους με σιτάρι
και μια σκούνα μάλαμα γεμάτη
κι έναν πρόγονο απ’ το Φανάρι
δοξασμένο αριστοκράτη.
Τι να `χαμε, τι να `χαμε
καρδιά λιγάκι να `χαμε
καρδιά λιγάκι να `χαμε
κι όλο τον κόσμο θα `χαμε.
Να `χαμε καραβοκύρη μπάρμπα
να `βραζε το αίμα μας μια στάλα
ν’ ανοιχτούμε κόντρα στους ανέμους
στα πελάη τα μεγάλα.
Να `μασταν στη Σμύρνη τραπεζίτες
και καπεταναίοι στον Περαία
να μας προσκυνάνε οι πολίτες
τι ζωή, ζωή ωραία.
