Δεν είμαι εγώ
το ιδανικό,
μα ξέρω να το χτίζω.
Μην απορείς που στο γκρεμό
ριζώνω, δεν λυγίζω·
και πια δεν με χαρίζω.
Τι θέλουν όλοι,
αυτοί που λένε σ’ αγαπώ,
μα δε θα αφοσιωθώ
μέχρι το τέρμα’·
γιατί το βάθος
της ψυχής τους είν’ το δέρμα
κι εκεί το τέρμα.
Όσοι λένε, μα δεν εννοούν,
τότε από μένα τι ζητούν,
τι θέλουν όλοι.
Μέσα σ’ όλους έπεσες κι εσύ
κι έγινες ίδια φυλακή
κι εσύ όπως όλοι.
Σαν ξωτικό
στον κόσμο αυτόν
έτσι είμαι, έτσι μοιάζω.
Και το «αλλού», το ψάχνω εδώ,
στο πάθος που σου τάζω·
κι εσένα σε τρομάζω
