Όπως στην άλλη τη ζωή,
όταν θα πας ένα πρωί,
στην κόλαση σε στείλουνε,
αν δε σου δώσουν χάρη,
έτσι στη μαύρη τη σκλαβιά,
παίρνουν του κόσμου τα παιδιά
οι άτιμοι οι Γερμανοί,
τα στέλνουν στο Χαΐδάρι.
Περνούσανε μαρτυρικά,
μέναν ‘κεί μέσα νηστικά,
λες κι έγκληματούσανε,
λες κι είχαν κάνει κάτι
ερήμωσαν συνοικισμούς
με μπλόκους κι εξεφτελισμούς
τον Βύρωνα, την Κοκινιά,
Καισαριανή, Παγκράτι.
Και κάθε μέρα αποκεί,
την κολασμένη φυλακή,
παίρνουν παιδιά αμούστακα
για να τα τουφεκίσουν,
χωρίς τη μάνα τους να δουν
μον’ τα ‘κουγαν να τραγουδούν,
γιατ’ ήξεραν τ’ αδέρφια τους
ελεύθερα θα ζήσουν.
Τα χτύπαγαν με απονιά
του Χαΐδαριού κάθε γωνιά
κρύβει βασανιστήρια
πού ο νους σου δεν τα βάζει
άλλα ν’ άκους κι άλλα να λες,
κι όμως, μανούλα μου, μην κλαις,
απ’ της σκλαβιάς τα σίδερα
η λευτεριά χαράζει.
