Πέντε κομματάκια ξύλο
καλά σχηματισμένα
κάποτε ήταν ένα
κάποτε παλιά.
Ποιος μάστορας αλήθεια
τα είχε πιάσει
στα χέρια του να πλάσει
μοναδικό βιολί.
Δεν ξέρω τα τραγούδια
που είπαν οι χορδές
κι απ’ το ηχείο μέσα ποιες
βγήκαν μουσικές.
Δεν ξέρω ποια αγάπη
δόξασε το δοξάρι
γράφοντας στον αέρα
με βέλη δυο καρδιές.
Το πήρα το βιολάκι
στα χέρια αγκαλιά
του χάιδεψα λιγάκι
τη σκόνη στην κοιλιά.
“Θα σε γιατροπορέψω”
του είπα σιγανά
“θέλω να σ’ έχω φίλο
στο σπίτι συντροφιά”.
Και φύγαμε οι δυο μας
έξω απ’ τη βοή
μια αγάπη ή μια φιλία
ν’ αρχίσουμε μαζί.
Και πέρασαν οι μέρες
με ήλιο και βροχές
κι όλες του τις έγιανα
τις ξύλινες πληγές.
Του κέντησα λουλούδια
και κόκκινα βελούδα
έστρωσα μες στη θήκη του
για να ‘ναι γιορτινή.
Κι έχει τέτοια χάρη
και όψη λυγερή
κάθομαι, το κοιτάζω
γεμίζει η σιωπή.
“Μοιάζεις”, του λέω
“καινούριο, έχεις κλειδιά, φωνή
μα ακόμη δε μου έχεις
ούτε μια νότα πει.
Σ’ αγγίζω, σε τσιμπάω
και τις χορδές κουνώ
σου λέω σ’ αγαπάω
κι είμαι για σένα εδώ.
Ξέρω να περιμένω
ξέρω να καρτερώ
κι αν είσαι μαγεμένο
θα βρω το γιατρικό.
Μου φτάνει που υπάρχεις
και κατοικείς εδώ
και στέλνεις στα όνειρά μου
μεταξωτό ένα ντο
