Ωραία που ‘ναι το δειλινό
κι ο ουρανός π’ αλλάζει,
που παίρνει χρώματα πολλά,
μα κόκκινος μου μοιάζει.
Ο ήλιος κι αν δε χάνεται,
μια θάλασσα τον κλέβει.
Στον ουρανό δεν πιάνεται,
μάγισσα τον πλανεύει.
Στου δειλινού την ομορφιά
θα ’ρθω να σε βρω μια βραδιά,
θα ’ρθω να σε βρω μια βραδιά,
να σε γεμίσω με φιλιά!
Στου δειλινού την ομορφιά
θα ’ρθω να σε βρω μια βραδιά,
θα ’ρθω να σε βρω μια βραδιά,
να πάρει η αγάπη μας φωτιά.
Ωραία που ‘ναι το δειλινό
σαν έρθει το φεγγάρι,
που το ασήμι του σκορπά
στον ουρανό με χάρη
Κι η θάλασσα καταμεσής
βλέπει και το ζηλεύει.
Τέτοια ομορφιά αποβραδίς
σαν τ’ ουρανού γυρεύει.
