Η γιαγιά κοιμήθηκε, άγγελος στο χιόνι,
κάτω απ’ το δέντρο το ψηλό,
δίπλα στο σπίτι το παλιό,
που χρόνια ζούσε μόνη.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που ξέρει χρόνια το θεό,
χωρίς βοριά λυγάει,
στα χαραγμένα αρχικά,
απ’ τον παππού και τη γιαγιά,
το δάκρυ να κυλάει.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που φτάνει ως τον ουρανό,
παρακαλάει τ’ αηδόνια,
να πουν αντίο στη γιαγιά,
που τη θυμάται κοπελιά,
να πλένει τα σεντόνια.
Αυτό το δέντρο το ψηλό,
παρακαλάει το θεό,
σταυρώνοντας τα κλώνια,
να κάνει πάλι τη γιαγιά,
κορίτσι μ’ άσπρα νυφικά,
και προίκα δυο μπαλκόνια.
Η γιαγιά ταξίδεψε μ’ ένα χελιδόνι,
γέρνει το δέντρο το ψηλό,
σπάνε οι ρίζες το μπετό,
ποτέ δεν ήταν μόνη.
