Τα μάτια σου μιλούν για χωρισμό,
τα χείλη στάζουν λόγια του πολέμου
και με ρωτάει η καρδιά τι θέλω εγώ εδώ,
χαρτάκι μες στην αγκαλιά του ανέμου…
Το δηλητήριο που εσύ με πότισες
κυλάει στις φλέβες και το αίμα μου παγώνει.
Ποτέ δε μ’ ένιωσες, μ’ εκμεταλλεύτηκες,
ακόμα και το “σ’ αγαπώ” σου με πληγώνει…
Το δηλητήριο που εσύ με πότισες
κυλάει στις φλέβες και το αίμα μου παγώνει.
Φύγε καλύτερα μια ώρα αρχίτερα,
μην πεις πως είναι η αγάπη όταν σκοτώνει!..
Τα χέρια σου μαχαίρια του καημού,
το σώμα σου παγίδα του θανάτου.
Χωρίς ντροπή μου λες πως είσαι πια αλλού
και χάνεσαι χαράματα Σαββάτου…
