Πικρό σαν δηλητήριο
είναι το διαβατήριο
που πήρα για τα ξένα.
Μα τι να κάνω ο φτωχός,
μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός
και πίσω μαύρο ρέμα.
Πικρό σαν δηλητήριο
είναι το διαβατήριο,
μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα,
όπου γης είναι πατρίδα.
Απ’ τους καημούς που πέρασα
μια μέρα δεν εγέλασα,
τα μάτια μου όλο κλαίνε.
Και πήρα την απόφαση
να φύγω για την κόλαση
που ξενιτιά τη λένε.
Πικρό σαν δηλητήριο
είναι το διαβατήριο,
μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα,
όπου γης είναι πατρίδα.
Μάνα κι αγάπη μου καλή,
πάτε κι ανάψτε ένα κερί
στης Παναγιάς τη χάρη,
στην ξενιτιά να μη χαθώ
μα γρήγορα να ξαναρθώ
στην αγκαλιά σας πάλι.
