Θα ‘ταν το σαράντα δύο
που μπήκαν στην παράγκα δύο,
άντε για σήκω, Γιακουμή
χόρευε κι έμπα στη γραμμή.
Και το φιδάκι ο Γιακουμής
είπε “δεν ξαναβγαίνω,
κάλλιο ζωή της μιας στιγμής
παρά τρεις και δεμένο.”
Θα ‘ταν το σαράντα τρία
τότε που σφίξανε τα κρύα
και τη φωτιά να την πατεί
η μπότα του καταχτητή.
Και το φιδάκι ο Γιακουμής
είπε “δεν ξαναβγαίνω,
κάλλιο ζωή της μιας στιγμής
παρά τρεις και δεμένο.”
Θα `ταν το σαράντα πέντε
κι ήμασταν μόνοι μας οι πέντε,
όλοι οι άλλοι είχαν χαθεί,
δεν μάθαμε το πώς και τι.
Και το φιδάκι ο Γιακουμής
είπε “δεν ξαναβγαίνω,
κάλλιο ζωή της μιας στιγμής
παρά τρεις και δεμένο.”
