Μια φορά μες στις σελίδες του μυαλού μου είπα να δω
πώς γκρεμίζεται ένας τοίχος με τις λέξεις,
πώς γεμίζεται της νύχτας το κενό,
πώς μιλάνε τα κορμιά χωρίς τις σκέψεις.
Κάποτε είπα πως μπορώ να αντισταθώ
έτσι πρόσθεσα ανάμεσά μας ένα φράγμα
που όλο θέριευε καιρό με τον καιρό.
Κι είπε θα γκρεμιστεί όταν γκρεμιστώ.
Νόμιζες θ’ άντεχες μα δυναμώνει
ο πόνος της καρδιάς σε διπλαρώνει.
Εκεί που έλεγες πάλι ν’ αρχίσεις
πίσω σε τράβαγε στις αναμνήσεις.
Που σε χτύπησα δεν ήτανε σωστό
Πώς μπερδεύουμε το χάνω με το ζω.
Πώς ξορκίζουν τον κακόβουλο θυμό.
Πώς χαλάμε μία σχέση εν βρασμώ.
Μια χαρά ήταν όταν ήσουν εδώ.
Μα με τύφλωσαν τα νεύρα, το ποτό.
Πως θα μου έλειπες δεν ήθελα να δω.
Μια χαρά ήταν όταν ήσουν εδώ.
-Νόμιζες θ’ άντεχες μα δυναμώνει
ο πόνος της καρδιάς σε διπλαρώνει.
Εκεί που έκανες πάλι ν’ αρχίσεις
πίσω σε τράβαγε στις αναμνήσεις.
