Γελούσες όταν άνοιξα την πόρτα
γελούσες όταν ήρθε ο καφές
να μ’ αγαπάς γι’ αυτό που είμαι, λες
τη γη τήνε ληστεύουν και τα χόρτα
Περπάτησες στην κάμαρα μιλώντας
στην πολυθρόνα πέφτεις ξαφνικά
καθένας με τα όπλα του νικά
τη νύχτα θα νικήσω εγώ γελώντας
Ετούτη η μουσική δε με λυτρώνει
όσο κι εμείς θα ζήσει, αυτό το ξέρεις
άμμος στον ήλιο η ζωή μας λιώνει
γελάς, μα εγώ το ξέρω, υποφέρεις
Το γέλιο σου εκεί και το δικό μου
σα μουσική τη νύχτα, διαλυμένη
ακούω τη βροχή μες στ’ όνειρό μου
στην άσφαλτο να πέφτει ηλεκτρισμένη
Το βλέμμα σου το βιολετί και γκρίζο
σαν το αλάτι πάνω στις πληγές
τα χάδια σου ν’ αφήνουνε ουλές
κι εγώ να σφίγγομαι, να μη δακρύζω
Μ’ ακολουθείς σαν βγαίνω στη βεράντα
μου λες μόνο εμένα ν’ αγαπάς
το γέλιο μου θ’ ακούς όπου κι αν πας
η αγάπη μου θα σε τυλίγει πάντα
Ετούτη η μουσική δε με λυτρώνει
όσο κι εμείς θα ζήσει, αυτό το ξέρεις
άμμος στον ήλιο η ζωή μας λιώνει
γελάς, μα εγώ το ξέρω, υποφέρεις
Το γέλιο σου εκεί και το δικό μου
σα μουσική τη νύχτα, διαλυμένη
ακούω τη βροχή μες στ’ όνειρό μου
στην άσφαλτο να πέφτει ηλεκτρισμένη
