Έχω ένα γράμμα φυλαγμένο στο παλτό μου,
στη μέσα τσέπη διπλωμένο, καθαρό,
δεν ξέρω αν γράφτηκε στον ξύπνιο ή στ’ όνειρό μου
γράμμα γραμμένο σ’ ένα αυτόχειρα νεκρό.
Γράφει πως τέλειωσες μεγάλε κι είναι κρίμα
είν’ η αρρώστια που τρελαίνει σαν χτυπά,
δεν προλαβαίνεις ούτε καν να πάει το σήμα
να σε γλιτώσουν με τα βαρβιτουρικά.
Όμως μη νοιάζεσαι γι’ αυτό, κορίτσι πράμα,
όπως δε θα `πρεπε κανείς ν’ ανησυχεί,
για ένα χαίρομαι, ότι αυτό το γράμμα,
δεν είν’ εκείνο που μου έγραψες εσύ.
Όμως μη νοιάζεσαι, δεν είναι από εκείνα
τα γραμματάκια με τα λόγια της στιγμής,
ούτε κι αυτό το τελευταίο πριν ένα μήνα
ήσουνα πάντοτε υπέρ της λογικής.
Με αποστολέα παραλήπτη τον εαυτό μου
αυτό το γράμμα το διαβάζω μόνο εγώ,
το `χω κρυμμένο τώρα μέσα στο παλτό μου
μην το διαβάσουν και με πάρουν για τρελό.
Όμως μη νοιάζεσαι γι’ αυτό, κορίτσι πράμα,
όπως δε θα `πρεπε κανείς ν’ ανησυχεί,
για ένα χαίρομαι, ότι αυτό το γράμμα,
δεν είν’ εκείνο που μου έγραψες εσύ.
