Μ’ έχεις κάνει πια κουρέλι,
τι τη θέλω τη ζωή.
Ως και ρούχα ρούχα μπαλωμένα,
φόρεσα φόρεσα άπονη για σένα.
Μάρτυρες είν’ οι γειτόνοι,
που για σένα τους ρωτώ.
Όλα τα ‘χω τα ‘χω πια χαμένα,
έχασα έχασα, άπονη και σένα.
Μαύρες σκέψεις, κάθε ώρα
μου θολώνουν το μυαλό.
Κι απ’ του πόνου του πόνου το μεθύσι,
μια ζωή μια ζωή άπονη θα σβήσει.
