Ξαναγυρίζω στα ρομάντζα
που σε γκρέμισαν
λόγια που σου ’παν
και ελπίδες που σε γέμισαν
Μα είν’ παλιό το μυστικό
ο έρως παίρνει το λογικό
νιάτα δροσάτα και λιμπιστά
τη χαραμίζουνε τη χαρά
Γέρνεις τη μέση και σε πιάνω
σε βράχο κόκκινο επάνω
Φωτεινή, άγνωστη, Φαρμακωμένη
κι από τον έρωτά σου γελασμένη.
Γαρδένιας άρωμα θα σε ζαλίσει
κερνάει έρωτα το μοσχονήσι
κι ο Βάκχος θέλει να μας μεθύσει
κερνάει έρωτα το μοσχονήσι
Χορεύει ο ήλιος
παίζει το κύμα
και μια κιθάρα ψέλνει το ποίημα
πως δε σου πρέπει θλιμμένη όψη
εδώ γνωρίζουμε από την κόψη
πως δε σου πρέπει θλιμμένη όψη
εδώ γνωρίζουμε από την κόψη
Μούσα ηλιοσπάθιστη στον ουρανό
πως είσαι εσύ… το μυστικό
