Πέφτει το χιόνι σιωπηλά από ψηλά,
καθώς η πλάση σε γλυκό ύπνο βουλιάζει.
Με λευκοκέντητο μανδύα, απαλά,
την κοιμησμένη πολιτεία αγκαλιάζει.
Χορεύουν οι νιφάδες, στροβιλίζονται,
στα κλώνια κάνουν κούνια, τραμπαλίζονται.
Στις μύτες των ποδιών ακροβατούν,
αιθέριες μπαλαρίνες που πετούν.
Μέσα στης νύχτας τη βαθιά τη σιγαλιά,
σαν πεφταστέρια, να, ξεκόλλησαν χιλιάδες.
Απ’ τ’ ουρανού κατρακυλούν την αγκαλιά,
πυκνά ποτάμια, ασημένιες χιονονιφάδες.
Χορεύουν οι νιφάδες, στροβιλίζονται,
στα κλώνια κάνουν κούνια, τραμπαλίζονται.
Στις μύτες των ποδιών ακροβατούν,
αιθέριες μπαλαρίνες που πετούν.
Και τα ασάλευτα τα πάρκα, τα λευκά,
που των νιφάδων το μπαλέτο ξεφαντώνει,
μοιάζουν με δάση να `ναι μαγικά,
μαρμαρωμένα μες στο χιόνι που τα ζώνει.
Χορεύουν οι νιφάδες, στροβιλίζονται,
στα κλώνια κάνουν κούνια, τραμπαλίζονται.
Στις μύτες των ποδιών ακροβατούν,
αιθέριες μπαλαρίνες που πετούν.
