Το μυστικό που μ’ έκανε,
σαν το κερί να λιώσω,
ήρθ’ ο καιρός, μανούλα μου,
να σου το φανερώσω.
Μια μαυρομάτα βρέθηκε
ένα πρωί μπροστά μου
και μ’ ένα της χαμόγελο
μου πήρε τη καρδιά μου.
Με μια ελπίδα, μάνα μου,
περνούσα τη ζωή μου,
μια μέρα να την έκανα
παντοτινή δική μου.
Μα ‘κείνη ψεύτρα ήτανε
και γέλαγε με μένα
κι ένα πρωί με άλλονε
έφυγε για τα ξένα.
Και τώρα, μάνα μου γλυκιά,
απ’ τον δικό της πόνο,
μέρα και νύχτα κάθομαι
και κρυφομαραζώνω.
