Νύχτα, γαλήνη, πικρή σιγή,
έρημη πόλη και βουβή.
Πάνω το ψέμα κι ο Θεός
κάτω το ρέμα κι ο γκρεμός.
Στη μέση σταυρωμένος,
απ’ όλους ξεχασμένος.
Βοριάς με δέρνει κι είμαι γυμνός,
ο προδομένος ο Χριστός.
Ξεράθηκαν τα χείλη μου,
μ’ αρνήθηκαν οι φίλοι μου.
Το όνειρο στα δυο,
μαχαίρι στο λαιμό.
Να ’χα φτερά, να ’μουν φωτιά,
να είχα ατσάλινη γροθιά,
του ανθρωπάκου τη ζεστασιά,
της μάνας μου την ανθρωπιά.
Τον κόσμο θα τον γκρέμιζα
καινούργιο να τον έχτιζα.
