Δυο περιστέρια πλουμιστά
μου φαινετόνε, Νένα
σ’ ένα ψηλότατο δεντρό, Νένα μου
κι εθόρου φωλεμένα.
Κι εσμίγασι κανακιστά
και σπλαχνικά εφιλούσα
κι ένα τ’ αλλού τα πάθη τως, Νένα μου
σου φαίνετο εμιλούσα.
Μα πάνω στις χαρές τόνε
γεις λούπης πεινασμένος
σώνει στη μέση και των δυο
περίσσα θυμωμένος.
Κι άρπαξε το ‘να ξαφνικά
τ’ άλλο από την αγκάλη
και ξέσκισέ το κι έφα το
μ`αχορταγιά μεγάλη.
Και τ’ άλλο που επόμεινε
τόσα πολλά ελυπήθη
απού κι εκείνο να μη ζει, Νένα μου
μιαν ώρα εβουλήθη.
Και το ζημιό τη μούρη ντου
προς τση καρδιάς τα μέρη
μπήχρει κι αυτό και σφάζεται, Νένα μου
για τ’ ακριβό του ταίρι.
