Της αμαρτίας πια το δρόμο περπατώ,
από γνωστούς και συγγενείς αποδιωγμένος,
δεν έχω μάτια, έναν άνθρωπο να δω
και ζω απ’ όλους, τώρα, περιφρονημένος.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
Την κάτω βόλτα έχω πάρει τώρα πια
και σαν κουρέλι τριγυρνώ στην κοινωνία,
έχω για σπίτι μου την κάθε μια γωνιά
και ζω τις μέρες μου με δάκρυ κι αγωνία.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
Το παραδέχομαι πως είμαι αμαρτωλός
και όμως θέλω τη ζωή μου να τη φτιάξω,
μα η κοινωνία μ’ εμποδίζει διαρκώς,
είναι της τύχης μου να μη μπορώ ν’ αλλάξω.
Είμαι ένα αποτσίγαρο στο δρόμο πεταμένο
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω,
κι από κανέναν στη ζωή συμπόνια δεν προσμένω.
