Είμαι του δρόμου το παιδί
το παραπονεμένο
και σαν σκυλάκι κάθομαι
στους πάγκους το καημένο
Το κρύο έχω πίκρα μου
η ζέστη είν’ η χαρά μου
του καθενός το θέλημα
ειν’ η παρηγοριά μου
Η πείνα δε με φόβισε
ορφάνια δε θυμούμαι
βρέθηκα έτσι στον ντουνιά
και δεν παραπονούμαι.
Γεια σου Κάβουρα παραπονιάρη!
Κι αν αποθάνω και βρεθεί
κανένας και με θάψει
είμαι του δρόμου το παιδί
κι εκείνος ας με κλάψει
