Είδα την αγάπη μου στον ήλιο,
πάνω απ’ τις ερήμους του νερού,
τα μακριά μαλλιά της ν’ ανεμίζει
έξω από τους κύκλους τού καιρού
ως τις κορδιλλιέρες του Περού,
ως τις κορδιλλιέρες του Περού.
Κι έχτισα γι’ αυτήν ένα παλάτι
με διαμάντια, σμάλτο και χρυσό,
τέτοιο δεν ξανάδε ανθρώπου μάτι
πουθενά σε γη και ουρανό,
ούτε και σε χρόνο αλλοτινό,
ούτε και σε χρόνο αλλοτινό.
Το παλάτι της Εύας.
Έξω από τον κόσμο καμωμένο,
γυάλινο κι αλλόκοτο,
έρχομαι γυμνός και περιμένω
κι όλα τα ρολόγια του ρωτώ,
πίνοντας χυμούς από λωτό,
ω, πίνοντας χυμούς από λωτό.
Στο παλάτι της Εύας.
Ήρθα ως εδώ μέσ’ στην αγάπη μου
για ‘κείνη, να λουστώ,
τού καιρού τους τοίχους να γκρεμίσω,
στην ψυχή της μέσα να χαθώ
κι απ’ το φως να ξαναγεννηθώ,
ω, κι απ’ το φως να ξαναγεννηθώ.
Στο παλάτι της Εύας.
