Το παλληκάρι που `σβησε
κανείς δε συλλογιέται,
αδέλφια, φίλοι και γνωστοί
κι αυτή που θα `μενε πιστή,
μόνο η μάνα έρχεται
στο μνήμα και χτυπιέται.
Μια φωτογραφία μένει
στο σταυρό, κιτρινισμένη.
Περνούν τα χρόνια κι έρχονται
χειμώνες, καλοκαίρια,
στο στόμα απόμεινε η ψυχή,
όμως, με χιόνια και βροχή,
το καντηλάκι ανάβουνε
τα δυο φτωχά της χέρια.
Μια φωτογραφία μένει
στο σταυρό, κιτρινισμένη.
Κι ένα θλιμμένο δειλινό
η πλάκα του τραβιέται,
πέθανε κι εκείνη που πονά,
το μνήμα άνοιξε ξανά
για να δεχτεί τη μάνα του
που παύει να χτυπιέται.
