Πολλούς γιατρούς εγνώρισα,
τον πόνο μου να γιάνουν.
Μα είναι πόνος της καρδιάς,
τίποτα δεν μου κάνουν.
Πόνος που δεν γιατρεύεται,
τι μ’ ωφελεί κι αν κλάψω;
Γιατί το θέλ’ η μοίρα μου
ποτές να μη γελάσω;
Σαν έρημος να περπατώ
κι έτσι το ρίχνω στο πιοτό.
Μαζί με μένα καίγεται
η μάνα μου η καημένη,
γιατί με βλέπει χάνομαι
κι είναι δυστυχισμένη.
Πρόσεχε κόσμε, πρόσεχε,
τρελά μην αγαπάτε.
Λίγες γυναίκες είναι πιστές
και φθισικοί θα πάτε.
Όπως την έπαθα κι εγώ
κι έτσι το ρίχνω στο πιοτό.
