Εσείς που γίνατε, για φράγκα, κυνηγοί,
μες στης ζωής το μακελειό και το σαφάρι,
μην απορείτε που μιλώ με το φεγγάρι
και που στα στήθια μου δε φώλιασε πληγή.
Μες στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω
και με το ύφος σας, γελώ,
μες στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω και γελώ.
Εσείς που παίρνετε το άγχος παραγιό
και ξημερώνεστε στο ίδιο μαξιλάρι,
μην απορείτε που δε γίνουμαι κουβάρι,
εμένα, η μάνα μου, δεν κάνει άλλο γιο.
Μες στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω
και με το ύφος σας, γελώ,
μες στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω και γελώ.
