Περάσαν τα χρόνια κι η μνήμη νωπή
τα λόγια εγγόνια αφήσαν σιωπή
δεν είχα κουράγιο αλήθειες να πω, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Μια πίκρα στο στόμα, μια λέξη αρκεί
δεσμώτες στο χώμα γλυκιά φυλακή
θ’ ανοίξω την πόρτα στο δρόμο να βγω, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Κι αν πάγωσε λίγο, η αγάπη μας ζει
κι αν έφυγα, ζούμε μαζί
πληγές κι αν ανοίγω, καημός μου παλιός
θα κλείσουν γιατί έτσι κι αλλιώς
το σώμα πάντα ξέρει.
Μου λες δεν αντέχεις, το ίδιο κι εγώ
μα πίσω μου τρέχεις όταν ναυαγώ
ακούω τη φωνή σου σαν ήχο θαμπό, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Δυο ξένοι πλανήτες στην ίδια τροχιά
του ονείρου τους θύτες στη λάμα γροθιά
να κάνω εγώ πίσω μπορεί να ντραπώ, μα…
σου κρατώ σ’ αγαπώ
Κι αν φύσηξε αέρας, η καταστροφή
στο τέλος της μέρας θα κάνει στροφή
μου λες ξεμακραίνω χωρίς επαφή
πως δε μας ενώνει η αφή,
μα εγώ σου λέω
το σώμα ξέρει.
Μικρές αμαρτίες γεννούν ενοχές
δειλών απαρτίες, γενναίων αποχές
συγχώρα το θάρρος αλήθειες να πω, μα…
σου χρωστάω σ’ αγαπώ
