Απόψε το φεγγάρι κοντοστάθηκε
λιγάκι ν’ αποστάσει και φρουκάστηκε
μες στα στενά το βλέμμα του σαΐτεψε
στου νου μου τα σοκάκια εταξίδεψε
Δώσε κλωστή φεγγάρι, μιαν αμπελονιά
τα ρούχα μου να ράψω μες στην παγωνιά
να ζεσταθώ να παίξω σέρτικο σκοπό
του κόσμου τα παράπονα για να σου πω
Η αγάπη απου χρόνια εκαρτερούσαμε
στα ερειπωμένα σπίτια και γελούσαμε
τα όρη να μερώνει τη θωρούσαμε
τα βράδια στα στρωσίδια την ποθούσαμε
Δίχως σκουτάρι ήρθε, δίχως αίματα
δίχως χρυσά κεντίδια στα φορέματα
Γυρεύω στο σκοτίδι που ‘ναι τ’ άρματα
που ‘ναι η φωτιά κι η αρμύρα μες στα γράμματα
Η ταχυνή δροσούλιασε και πάγωσε
στην πένα το μελάνι που με λάβωσε
απόψε το φεγγάρι εταξίδεψε
στς απλοκαμούς του νου μου και βασίλεψε.
